وطن ما جای هـر بی سروپایی نـیست
شیهــــه اسب، به از ســـوت فغانیست
آیا انســـــــــان می‌شود این قدر پست
نمک خــــــورد و نمکـــــدان را شکست
دست کســی که گوید روی ماشه است
می‌توانـــد انسانــــــی به او دست دهد
هــــرکــــــه با دشمــــــن ما دوست شد
ناخودآگــــــــاه دشمن مـــــا خواهد شد
ما جایزه می‌گذاریــــــم برای ســــــر او
فغانـــــــی دست می‌دهد با او از روبرو
نام حیـــــــوان برازنــــــده تـــــو نیست
بهتریــــــن نام بــرای تـــــو اجنبی است
آنکـــه دست خونــــی می‌گیرد به دست
او می‌باشد همچـو شیطان رذل و پست
آن دستی کـــــــه طبـــــــل جنگ می‌زند
خانه‌هــــــا را با خاک یکســــــان می‌کند
بی دلیــــــل شهرهــــــا را ویران می‌کند
پیرو جوان،زن و مردرا به کشتن میدهد
آیا انسانـــــــی هست دستـــــش بفشارد
جز کسانـــی کـــه هم فکرش بوده باشد
همچو آنان شرابـــی سر کشیــــده باشد
صـــــد کثافـــــــت کـــــــاری کرده باشد
تو فغانـــــــی نان ایــــــــران خورده ای
یک شبــــــه آبــــــروی خـــــــود برده‌ای
شـدی هـــــم کاســــــه، کاســـــــه لیسان
تـــو فروختـــــی خــــــــود را به جانیان
هـر ایرانــــــی روزی گر تــــــــو را ببیند
قلبـش از دیـــــدن تـــــو آتــش می‌گیرد
پـا مگـــــذار بــــــــر روی خــــــاک وطن
تا نگویـــــــی بـه شهیـــــــدان هم وطن
توبــــه کــن شاید کسی بخشیــــد تو را
امــا تاریــــــخ هرگـــــز نمی‌بخشد تو را
پشت کـــــــــردی بــه مــــــردم کشورت
دادی از دســت اعتبــــــار چند ساله ات
روزی بــــــــــودی افتخــــــــار ایــــــران
اما با یک دســت شــــــدی جز مزدوران
مــا خجالــــت می‌کشیم نامــــــت بریم
دشمن خــود را همچـــو دوست بنگریم
بارالهــا دوســت شده همچو دشمنانمان
حال چــه باید کرد با نیش عقرب زمان

استاد مجید بختیاری
(مجد)

پایان خبر/