در آن روز سیاه از سال ۱۳۶۷، ناو جنگی وینسنس ایالات متحده، هواپیمای مسافربری ایرباس جمهوری اسلامی ایران را با ۲۹۰ انسان بی‌دفاع، از جمله ده‌ها کودک و زن، در اقدامی آشکار و برنامه‌ریزی‌شده، هدف قرار داد. پاسخی که جهان به این جنایت داد نه محکومیت، که سکوت بود؛ و پاداشی که آمریکا داد، مدال شجاعت برای قاتلان آسمانی بود. چنین فاجعه‌ای، نشان داد که برای آمریکایی‌ها، «حقوق بشر» نه قاعده‌ای جهانی، بلکه امتیازی طبقاتی و سیاسی است.

امروز نیز همان تراژدی، با صحنه‌آرایی تازه‌ای تکرار می‌شود.
در غزه، کودکانی با چشمان باز و دست‌های کوچک، زیر آوارهای صهیونیسم دفن می‌شوند، و جهان تماشاگر است؛
در فردو، حریم هوایی ایران توسط هواپیماهای آمریکایی نقض می‌شود، و شورای امنیت حتی اخم نمی‌کند؛
در قلب ایران، صدای انفجار پهپادهای صهیونیستی می‌پیچد، و نهادهای مدعی صلح و ثبات، لب فرو بسته‌اند.

سکوت نهادهای بین‌المللی در برابر این تجاوزها، خود جنایتی‌ است هم‌ سنگ آن حملات. شورای امنیت، که روزگاری باید حافظ صلح جهانی می‌بود، امروز به ابزاری منفعل و در اختیار قدرت‌های زورگو بدل شده است؛ مجمعی که به‌جای آنکه فریاد مظلومان را پژواک دهد، مهر سکوت بر لب می‌زند تا منافع آمریکا و رژیم اشغالگر قدس محفوظ بماند.

در جهانِ تعریف‌ شده توسط غرب، انسان‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند:
شهروند درجه یک: اگر در تل‌آویو، پاریس یا نیویورک زندگی کند، حتی خراش انگشتش، تیتر اخبار می‌شود؛
شهروند درجه دو: اگر در غزه، صنعاء، تهران یا کابل باشد، حتی مرگ دسته‌ جمعی‌اش، ذره‌ای وجدان جهان را نمی‌لرزاند.

حقوق بشر آمریکایی، آئینه تمام‌ نمای عدالتِ ذبح‌ شده
این همان «دوگانگی ذبح‌ کننده‌ی عدالت» است که بنیان حقوق بین‌الملل را متزلزل کرده. وقتی خون ایرانی، یمنی، فلسطینی یا افغانی، رنگی برای دوربین‌های غربی ندارد، چگونه می‌توان ادعای جهان‌ شمولی حقوق بشر را باور کرد؟

امروز بیش از هر زمان، حقوقدانان، اندیشمندان، و ملت‌های مستقل باید این حقیقت را فریاد بزنند:
حقوق بشرِ آمریکایی، نه بر پایه‌ی کرامت انسانی، بلکه بر ستون‌های قدرت، نژاد و ثروت بنا شده است.
و آنگاه که عدالت، تابعی از قدرت باشد، دیگر نه عدالت، که استبداد در لباس قانون است.

۱۲ تیرماه را باید نه تنها روز مظلومیت ملت ایران، بلکه یادبود جهانی فریب عدالت‌ نما دانست؛ روزی که پرده از چهره واقعی غرب و هم‌پیمانان صهیونیستش کنار رفت و جهان دریافت که در قاموس نظام سلطه، نه جان انسان‌ها، که تراز منافع‌ شان، ارزش‌ سنج است.

✍️ دکتر پیمان لطیفی
معاونت علمی_پژوهشی بسیج اساتید استان کرمانشاه