هوالعزیز
در رثای جبل الصبر حضرت زینب کبری سلام الله علیها

در زمان فتنه تکفیری‌ها اولین بار که وارد سوریه شدم زمانی بود که   بارگاه ملکوتی حضرت زینب (س)  در وسط آتش و دود راست قامت و استوار  ایستاده بود.

منطقه زینبیه کاملا جنگی بود و صدای تیر  و خمپاره از دور و نزدیک به گوش می رسید.

گویی صحنه کربلا، دوباره بازسازی شده بود و عقیله بنی هاشم حضرت زینب (س)  به دفاع تمام قد از جبهه حق مشغول بود.

این بار هم، این حضرت زینب (س) بود که بار دیگر  ابراهیم وار  به داخل آتش می رفت تا نه تنها اسلام و مسلمین و‌ بلکه کل بشریت را  در آغوش خود بگیرد و از گزند  داعشیان خونخوار شیطان صفت مصون بدارد.

زینب سلام الله علیها را باید در کنار مادرش،  آنگاه که درب خانه را آتش زدند.
زینب را باید در کنار پدرش آنگاه که فرق پدرش امیرالمومنین علیه السلام شکافته شده بود.
زینب را باید در کنار برادر بزرگش امام حسن مجتبی (ع)،  آنگاه که جگرهایش بیرون ریخته شده بود.
زینب را باید در  کربلا و در کنار برادر دیگرش امام حسین (ع) و در کنار برادر زاده اش امام زین العابدین (ع)  و سرانجام زینب را باید وقتی که گروه گروه از مدافعین حرم آل الله  به او پناه می آوردند، شناخت.
زینب را شهدا و اسرا می شناسند.

زینب، همیشه   کشتی امن خدا در روی زمین است.
زینب همیشه ام المصائب بشریت است .

هرگاه  که فرصتی پیدا می شد، حتی  در نهایت  خستگی، زیارت مرقد حضرت  زینب (س)  اولین مقصد ما بود .

در ظاهر  ما به دفاع از حرم او آمده بودیم.
اما در واقع  زینب (س) مدافع همه ما در مقابل همه دشمنان‌ و داعشیان بود.

چقدر سنگین بود اولین بار که این جمله را در بالای ضریح حضرت می دیدم؛
«السلام علیک یا جبل الصبر»
انروز صحن حضرت زینب کاملا خلوت و ساکت بود.
من بودم و چند نفر از دوستان ، با چشمانی سنگین که اگر مراقبت نمی شد همانجا بخواب عمیقی فرو می رفت.
حال خواندن نماز زیارت نداشتم و لباسم هم خونی بود.
میل داشتم به اندازه دو رکعت نماز  در کنار ضریح بخوابم .
اما  بسرعت از حرم خارج شدیم.
با این توجیه که ما برای زیارت نیامده ایم.

باخودمان قرار گذاشته بودیم حداکثر هفته ای یکبار و حدود  ۵ دقیقه  برای زیارت وقت بگذاریم.
چه ظلمی به خودمان کردیم.

همچنان در حسرت یک دل سیر زیارت و یک دل سیر خوابیدن در کنار ضریح مطهرش هستم.

علیرضا تنهایی کیسمی
۶ بهمن ۱۴۰۲