غلبه «مؤلفه ی اجتماعی» بر «مؤلفه‌های سیاسی واقتصادی»، واقعیتی میدانی بود که در طول جنگ تحمیلی ۱۲ روزه شاهد بودیم.

پدیده شوم جنگ آن هم از نوع ترکیبی، جسم و جان مردم و جامعه را هدف گرفته بود و دشمن به دنبال بهره برداری از اثرات تحمیل سالها جنگ نرم، شبیخون فرهنگی، جنگ شناختی و تحریم اقتصادی در این جنگ بود.
سیمای ظاهری خیابان ها از لحاظ پوشش، سبک زندگی نسل z وآلفا ، ولنگاری فضای مجازی ،مسائل اقتصادی و معیشتی در کنار نرمش های سیاسی ؛داده های دستگاه محاسباتی دشمن بودند که آنها را به تجاوز، براندازی و تجزیه ایران ترغیب کرده بود.
این جنگ ۱۲ روزه یک جنگی با ماهیت اجتماعی بود؛ چرا که امید دشمن به تمام کنندگی مردم از طریق شورش های خیابانی وتحمیل تسلیم ملی بود.
برعکس محاسبات دقیق دشمن ،مردم ایران به برکت اسلام ، آگاهی بخشی صادقانه و بالا بردن بلوغ سیاسی مردم توسط انقلاب اسلامی در طول بیش از ۴ دهه، آنها نه تنها در پازل دشمن بازی نکردند بلکه با “تاب آوری اجتماعی” همراه بصیرت انقلابی که موید در هم تنیدگی”هویت ملی وهویت مذهبی” بود نمایشی پیروزمندانه از جنگ اراده ها را به منصه ظهور رساندند.
این جنگ اخیر را بهتر است که جنگ اراده ها با ابزار ” تاب آوری اجتماعی ” بدانیم.این تاب آوری ملت ایران بود که در نهایت امپریالیسم جهانخوار و سگ نگهبانش را وادار به التماس به پذیرش آتش بس نمود.

پایان مطلب/