روز من! شب‌زدگے، لحظه‌ے آغازم نیست
صبح من، خواب بمان ! میل سرآغازم نیست

آمدم طبقِ علاقه، غزلے کوک کنم
چشم وا‌کردم و دیدم که نت نازم نیست

چقَدر وسعتِ این حوصله‌ام، تنگ شده
روزنے هست ولی بابِ دلِ بازم نیست

مدعیان رفاقت همه دورم زده‌اند…
خستگے مانده به تن، طوطی طنازم نیست

دلِ من موج خروشانے از افسردگی است
ناخدا!…خشم فروخورده‌اے، همرازم نیست

یک شبه کل لهستانِ مرا فقر گرفت
لشکر نازے دشمن‌، که پس‌اندازم نیست

بازگو کردن میزان خسارت شده زجر
دستیابے به تبِ شورِ شکرسازم نیست

صبح شنبه شده و جمعه ے بی‌پایانم
خلوت یارِ در آغوش، هم آوازم نیست

نبضِ قلبم شده بی‌تابِ سرودن، اما..
دستِ پردازشِ نظم قلم‌اندازم نیست