انتخابات، فرصتی است که مردم یک جامعه، طی آن می توانند بر نحوه اداره امور جامعه خود تأثیر بگذارند. انتخابات، ابزار سودمند و بدون هزینه ای است که در نظام های مردم سالار در اختیار مردم قرار می گیرد. در نظام های حکومتی، به میزانی که تعداد نهادها و مدیران اجرایی در سطوح مختلف با رأی مردم انتخاب می شوند، بیش تر شود، به همان نسبت قدرت تأثیرگذاری مردم در تصمیمات جامعه نیز افزایش می یابد. در این شرایط، چون انتخاب شوندگان متکی به آراء مردم هستند به میزان بیشری برای رضایت و رفاه مردم تلاش خواهند کرد. مردم با انتخاب نمایندگان خود در شوراها می توانند نحوه اداره امور محله، میزان و شیوه دسترسی به امکانات تفریحی، ورزشی، فرهنگی و آموزشی را تعیین کنند. انتخاب اعضای شوراهای شهر و روستا که به عنوان یکی از اصول قانون اساسی در سال ۱۳۷۸ خورشیدی اجرایی گردید، سبب شده است عملکرد شهرداری ها و دهیاری ها در دو دهه اخیر پویایی و تحرک بیشتری را تجربه کنند.

نکته قابل توجه در باره انتخابات شوراها این است که، اگر چه در قانون اساسی تصریح شده است شورا یک نهاد اجتماعی است و هدف آن مشارکت مردم در اداره بهتر امور شهرهاست، اما عملاً جناح ها و جبهه های سیاسی بر آن سایه انداخته و با سیاسی کردن این حوزه، در اغلب موارد مانع از انجام کارکردهای صحیح آن می شوند. البته سالهاست یک رسم غلط در جامعه ما وجود دارد که به موجب آن، همه امور سیاسی و جناحی می شود؛ حوزه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و سایر حوزه های تخصصی از دست اندازی و منفعت طلبی سیاست بازان در امان نیستند. لذا به نظر می رسد اگر با دید کارشناسی و تخصصی به مسائل شهر نگریسته شود، می توان این مسائل را آسان تر شناخت  و برای آنها راهکار ارائه کرد. در یک تقسیم بندی می توان شهر را به یک انسان تشبیه کرد که دارای دو بخش جسم و جان است. جسم یا کالبد شهر، قسمت های سخت افزاری آن شامل خیابان، پارک، پل، زیرگذر و سایر موارد است که نیاز به انتخاب افرادی متخصص در این حوزه ها دارد و جان شهر؛ مسائل مربوط به زندگی انسان های ساکن شهر و آسیب های متوجه آنهاست. این آسیب ها شامل مسائل مختلف روحی-روانی، فرهنگی و حوزه های اجتماعی شهر است؛ مسائلی مانند افزایش اعتیاد، طلاق، خشونت، انزوا، افسردگی و مسائلی از این قبیل که در سال های اخیر افزایش قابل ملاحظه ای داشته است.