شورای نگهبان؛ در برهه های متعدد ثابت کرده که انقلابی ترین نهاد نظام است که لازم است رویه اش نصب العین سایر نهادهای کشور گردد.
امروز راز ضدیت دشمنان بیرونی و رجال سیاسی افسارگسیخته با این نهاد، عیان شده است.

پیش‌تر عرض کرده بودم که رفتار اپوزیسیونی درون حاکمیتی در جمهوری اسلامی؛ در نوع خود در دنیا بی بدیل و تداعی کننده حکایتی است از گلستان سعدی در باره کسی که شاخه ای را که خود بر آن نشسته بود، می برید.
چنین رفتاری در عالم سیاست اگرچه عاقلانه نیست اما مُبدع این نوع از سیاست ورزی که اصلاح طلبان بوده اند؛ انسانهایی بظاهر دارای عقل و درایت بوده اند بلکه قصد و غرض شان از چنین کنشگری، قبضه کردن کل حاکمیت مطابق قانون اساسی نانوشته خود بوده است.
اما هم اصلاح طلبان و هم حسن روحانی، شاگردان مکتب مرحوم هاشمی بوده اند که قائل به “همه یا هیچ!” اند لذا آن مرحوم قبل از ورود به ریاست جمهوری؛ با ترتیباتی رندانه(که در پست بعدی خواهید دید)
هم پست نخست وزیری را حذف کرد تا ریاست جمهوری خود را از تشریفاتی بودن خارج کند و هم شوراهای عالی کشور را که جزو اختیارات ولی فقیه بود و امام(ره) آنها را به رئیس جمهور وقت(آیت الله خامنه ای) تفویض فرموده بودند؛ در زمره اختیارات قطعیه رئیس جمهور درآورد تا اختیاراتش مطلقه شود!