جاودانه ترین وصل ها
مهدی جان
می نالد از فراقت و جانش زکف بداد
از زخم سینه و زجر نهان عشق
آنرا که سوی تو دارد بسی امید
بر لحظه ظهور و گذر بر کرانه چشم
مولا جان
چون گویمت که سینه من می گدازدم
از درد هجران و دوری یارش
از سوز زخم فراقش
از وسعت انتظارش
هردم حرارت شوقش
از تار و پود وجودم زند برون
وز زخم کاری عشقت
نباشدش هرگز!
امید التیام و دوا
لیکن….!

تسکین سوزش دردش ظهور توست
بازآ…!
بازآ …و بر ترانه محزون غیبتت
از ارغنون و تار ظهورت نواز
تا در بهار و هجمه ی گل های یاسمین
ماهم سروده ی محزون سینه را محو کنیم