گریه بر چشم ها سنگینی می کند و هرم سینه لب ها را می‌سوزاند بغض پشت در پشت در فرصت گریستن کشیده است چراغ گریه برافروخته شده و شعله شعله در دل زبانه می کشد .
هق هق گریه شانه ها را می‌لرزاند، دیگر دل به دنبال واژه نمی گردد ،از اشک بی بهانه سرازیر می شود.امشب شب ناله در فراق پدری مهربان است که غیر از چاه ،نخل و ماه کسی گریه اش را ندیده بود، پدری دل سوز که با آه همه کودکان یتیم شریک بود. و غصه‌های همه را بر جان خود هموار می‌کرد. اما کسی از غربت او و دردهای دلش با خاری در چشم و استخوانی در گلو ، خبر نداشت،
باور نمی کنم که شمشیری اقیانوس را توان شکافتن داشته باشد. باور نمی‌کنم که ضربتی خورشید را از نورانیت بیاندازد .دیگر نه تنها از دانه‌های اشک علی علیه السلام خرما نخواهند داد ،و مهربانی سایه گستر دستان او بر سر یتیمان نیست تا جلوی تابش غمبار مصیبت ها را بگیرد دیگر محراب کوفه به تماشای نیایش شبانگاهی او نمی نشیند .دیگر پنجره خانه ها بسته خواهد بودو تب نخلستان فروکش نخواهد کرد، و چاه‌ها شب خود را بدون او باور نخواهند کرد.
و یاسی تلخ، کام تاریخ را در هم خواهد کشید.
علی! ای اسطوره خدا و ای تندیس عرش در زمین! داغت را به جگر سوخته کروبیان آسمان و سینه تبدار زمینیان تسلیت !