سرتاسر محل برگزاری مراسم را پر کرده بود حضورشان. با همان لباس های محلی, با سادگی تمام، از سرتاسر ایران, یا سرتاسر مملکت اسلامی، از میز و صندلی سالنهای کنفرانس هم خبری نبود، روی لبه جدول‌های خیابانهای اطراف حرم، زیر سایه درخت، یا نه حتی آن هم نبود در ضلّ آفتاب.

گروه گروه ایستاده یا نشسته بودند، تنها پذیرایی شان هم بطری آبی بود که آن را هم خودشان با خود آورده بودند، شور و اشتیاق و انتظار در چشمان تک تکشان موج می زد.

منتظر آمدنش بودند, بیشتر اینها از محل برگزاری اصلی مراسم هم صدها متر فاصله داشتند و حتی امکان دیدن چهره سخنران را نداشتند. ولی بی صبرانه منتظر بودند بیاید و لب به سخن بگشاید و دوباره نظم نوین جهانی را باز تعریف نماید،
ریل گذاری کند جهان آینده را به دلهایشان امید بپاشد، مانند خمینی کبیر که از پاریس بر دلها حکومت می کرد. به ناگاه گوینده پشت تریبون اعلام آمدنش کرد، همه یکپارچه تحرک، شوق و صدا شدند،
“ما همه سرباز توییم…”
“گوش به فرمان توییم….”
کدام را می گفتند، یار و ولی سفر کرده را، یا یار حاضر را؟
برایشان فرقی نمی کند، اینان خمینی رحیل، خرداد ۶۸ را در کسوت خامنه ای می بینند، او نیز وقتی آمد همینجا بود که گقت: من دولت تعیین می کنم. من به پشتیبانی این ملت، دولت تعیین می کنم. و کرد. و چه دولتی تعیین کرد که چهل و اندی سال است پایدار و پیش رونده است و جهانی را مدیریت می کند. این هم آمده است امروز دولت تعیین کند، در سخنانش کاملا مشهود بود. دولت خمینی انقلابش را صادر کرده است.

الان جبهه مقاومت دولتی است که امروز تعیین. می شود نه در خرداد ۱۳۵۷, نه, بلکه در خرداد ۱۴۰۳ تا حکومت کند از دور افتاده ترین روستاهای ایران تا عمق دانشگاههای آمریکا و اروپا و استرالیا و تداوم این دولت تا ظهور جهانی حضرت مهدی خواهد بود انشا الله. و رییس این دولت رییسی دیگری را می طلبد. او آرزو کرد و آرزوهای مردان حق دست یافتنی است .
آرزو کرد که خداوند دل‌های مردم را برای انتخاب رییس دولتی مانند رییس دولت شهید هدایت کند.