ایران وتاریخ پر افتخار ایران را نیاکان ما ساخته اند و بر ماست که تاریخ پر افتخار ایران را برای آیندگان بسازیم و پاسداریم و این شکوه و بزرگی ایران زمین را به نسل های آینده منتقل کنیم.و به آنان بیاموزانیم که چگونه از مام وطن پاسداری کنند و حدیث حب الوطن را آویزه گوش خود نمایند همانگونه که بزرگان و فرهیختگان این سرزمین همچون ابوالقاسم فردوسی چه زیبا و جاودانه در وصف ایران عزیز سروده اند که :
ندانی که ایران نشست منست
جهان سربه سر زیر دست من است
هنر نزد ایرانیان است وبس
ندادند شیر ژیان را بکس
همه یکدلانند یزدان شناس
به نیکی ندارند از بد هراس
دریغ است که ایران ویران شود
کنام پنلنگان و شیران شود
چو ایران نباشد تن من مباد
در این بوم وبر  زنده یک تن مباد
همه روی یکسر به جنگ آوریم
جهان بر بد اندیش تنگ آوریم
همه سر به سر تن به کشتن دهیم
به از آنکه کشور به دشمن دهیم
اگر کشت خواهد ترا روزگار
چه نیکوتر از مرگ در کارزار

بقول استاد فرهیخته محمدعلی اسلامی ندوشن :
بین افسانه‌ی “قُقنوس” و سرگذشت ایران، تشابهی می‌توان  دید بدین  گونه که :

ایران نیز چون آن مرغِ شگفتِ بی‌همتا، بارها در آتشِ خود سوخته است و باز از خاکسترِ خویش زاییده شده. در این چند سال، همواره من این احساس را داشته‌ام که ایران بارِ دیگر یکی از آن دوران‌های “زایندگی در مرگ” را می‌گذراند و در میانِ درد، می‌شکفد.

گرفتاریهای روزانه، دل مشغولی‌ها و بُهت‌زدگیهای قرن، مانع از آن است که بسیاری از ما به عمق ماجرایی که در روحِ ایران است، توجّه کنیم. چون کسی هستیم که به باغِ کهنسالی در چلّه‌ی زمستان پای می‌نهد و آنرا خشک و خاموش و برهنه، گرانبار از غربت و وحشتی مرموز و شریر می‌بیند، بی‌آنکه نجوای پنهانیِ حیات، ولوله‌ی خاموشِ جِرم‌های رویَنده و سبز شونده را در شکمِ کُنده‌های پیر و نهادِ شاخه‌های خشک دریابد.

در زندگیِ ملّتها نیز دورانهای ستروَن و دورانهای زایندگی هست، و تناوب و تسلسلِ این دورانها بوده است که تمدّن را به پایه‌ی کنونی رسانیده است . دورانِ ما یکی از دورانهای باروَر است، و زایندگی هرچند با درد همراه باشد، باز سعادت‌بخش و شورانگیز می‌تواند باشد .

در روزگاری که گویی ایران در ابری از فراموشی پیچیده شده است، اگر کار دیگری از دست ما برنیاید، لااقل خوب است بکوشیم تا فکرِ او و غمِ او را در دلِ خود زنده نگاه داریم و اعتقاد به زایندگیِ دوران را در سینه پژمرده نکنیم.باشد که همه ما در پاسداشت مام وطن از هیچ کوششی فروگذار نباشیم.