علامۀ طباطبایی(ره) معتقد است: و همین معنا ملاک اهتمام اسلام به «شأن اجتماع» است، اهتمامى که تا کنون ندیده و ابداً نیز نخواهیم دید که نظیرش در یکى از ادیان و در یکى از سنن «ملت‏هاى متمدن» یافت شود. علت این شدت اهتمام هم روشن است، براى اینکه وقتى تربیت و رشد اخلاق و غرائز در یک فرد انسان که ریشه و مبدأ تشکیل «اجتماع» است مؤثر واقع مى‏شود که جو جامعه با آن تربیت معارضه نکند و گرنه از آنجایى که گفتیم «قدرت نیروى جامعه»، فرد را در خود «مستهلک» مى‏کند، اگر اخلاق و غرائز جامعه با این تربیت ضدیت کند یا تربیت ما اصلاً مؤثر واقع نمى‏شود و یا آن قدر ناچیز است که قابل قیاس و اندازه‌گیرى نیست. به همین جهت است که اسلام مهم‏ترین احکام و شرایع خود از قبیل حج و جهاد و نماز و انفاق را و خلاصه «تقواى دینى» را براساس «اجتماع» قرار داد و علاوه بر اینکه قواى حکومت اسلامى را حافظ و مراقب تمامى شعائر دینى و حدود آن کرده و علاوه بر اینکه «فریضه دعوت به خیر و امر به معروف و نهى از تمامى منکرات» را بر عموم واجب نموده، براى حفظ «وحدت اجتماعى» هدف مشترکى براى جامعه اعلام نموده، و معلوم است که کل جامعه هیچ‌وقت بى‌نیاز از «هدف مشترک» نیست‏.