سوریه سرزمینی راهبردی و مدیترانه ای است ودر حقیقت بهشتی که خلاصه به چنگ زر مداران و زور مداران افتاد.
سوریه یکی از اضلاع مهم محور مقاومت بود.
محور مقاومت بدون سوریه یعنی محاصره کامل لبنان
یعنی تضعیف روحیه و حدوث مباحث گوناگون
شاید هم یعنی غزه چنانکه فعلآ اسرائیل بخش‌های از سوریه را اشغال کردند.
یعنی از نفس افتادن بیشتر غزه.
یعنی جولان ترکیه و قوت مانور بیشتر در مبارزه با کردها.
یعنی در صورت تجزیه از ایران هزینه از ترکیه وامریکا و اسرائیل تصاحب مایملک!
سوریه را دادیم رفت واین با نگاه راهبردی نظامی ما برای حضور بر نقاط استراتژیک جهان نظیر باب المندب در تعارض است.
سوریه البته دیگرکه در هر حالتی اما تعلق به رقیب ایران در جنگ چالدران یعنی ترکیه دارد.
کثرت جمعیت سنی در سوریه خود بهترین ادله است که ترکیه اگر قوام دولت را نداشته باشد اما تعلق خاطر مردم را دارد.
این وسط تا الجولانی ماهیت واقعی اش چطور بروز کند.
او الان حاکم است اما کشورش مخروبه ای بیش نیست.
حکومت داری اقسام ترتیبات مدنی را طلب می کنند.
در سوریه تا تکلیف ۸ نیروی خارجی معلوم نشوند.
تا تکلیف چاهای نفت معلوم نشوند.
تا تکلیف حضور اسرائیل و آمریکا و ترکیه معلوم نشوند که معلوم نخواهد شد.
برای الجولانی قوام صدارت بزک یک تندیس با رنگ و لعابی بیش نیست تا در اتیه به ان دل خوش کند.
سوریه در فراروی حوادث خود منبعد محال است به دامان جهان عرب و اسلام برگردد ویک اندلس دیگر خواهد شد.
سوریه را
در خوشبینانه ترین حالت برای سامان بخشی نظامات درونی اش می توانیم در قیاس ژاپن وکره جنوبی و استرالیا و کانادا و جزایر فاکلند وتنگه جبل الطارق بحساب بکشیم.
سوریه رفت تا کی دگر باره یوسف کنعان را در منظر چشم بیندازد.
اما همسایگان سوریه زین پس روی سعادت ندارند و مستعمره ای بیش نخواهند بود.
تاثیرات سقوط سوریه بیش از بیش جهان عرب را به اشتباه راهبردی خود برای مدد به دشمنانش به چالش خواهد کشید.
سوریه سر پلی حیاتی بود.
سوریه برای جهان اسلام نقش البوکمال والقائم را برای جهات جغرافیایی کشور خود داشت.
سوریه رفت.
تجری من تحت النهار رفت.
و لوء لوء المکنون رفت.
مدهامتان رفت.
و المرج البحرین برای جهان عرب رفت.
دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدم اند.
سوریه رفت.