عباس علمدار حسیـــن(ع) بود
سردار سـرافراز حسین(ع) بود

آنــگاه که دســـتـــش عـلم بود
آرام دل اهـــــل حـــــرم بــــود

چـــتـــری بــر ســر عالــم بــود
دنــیـــا در آن لحظــه امن بــود

در دل ســــپــاه کــفـر غــم بود
صــد سپـــاه پیــش اوکــم بـود

در شــجــاعــت او اولـیـــن بود
چــون باحسین(ع)همنشین بود

حتــی آنکـــه دشــمنــش  بــود
چـــون دید احسنـت بر لبش‌بود

قامتـــش چـــو سـروی مـی بود
در عرب کسی چـون او نمی بود

درجـــــنــــــگ ، دلاوری  بـــــود
در علـــــم وادب تـاج ســری بود

زینب  (س)  کــه زینت پـدر بود
خوشـــحال ز چنین بـرادری بود

عبـــــاس  چـنیــــن  کســی بود
ســـــردار ســپاه و لشـــکری بود

دانســــت امامش چـه کسی بود
ایـــن اصـــل هنـــر در هنری بود

تا لحــظـــه ای که زنــده می بود
او مطــــیع امــــر رهـــبرش بود

او گــــوش بـــه فــرمان امام بود
خوشـــحـال از ایـــن احـترام بود

هــــرکــــس کـه عــاشـــق او بود
چـ،ـون او اهــل معـرفـت می بود

شاعر: مجید بختیاری (مجد)