بسم‌االله‌الرحمن‌الرحیم
«الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا یُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ؛ کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى کنند، سپس در پى آنچه انفاق کرده‏ اند، منّت و آزارى روا نمى دارند، پاداش آنان برایشان نزد پروردگارشان (محفوظ) است‏، و بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نمى ‏شوند.» (سوره بقره، آیه۲۶۲)

قرآن مجید ۱۹۴ بار درباره‌ی احسان و نیکوکاری سفارش کرده است.
احسان و نیکوکاری مانند نماز گاهی لازم است آشکارا و در ملاء عام انجام شود و گاهی نیز باید مخفی باشد تا ریا محسوب نشود؛ بنابراین آنچه در احسان و نیکوکاری اهمیت دارد خلوص نیت برای خداوند است.
احسان و نیکوکاری را از جمله سیره ثابت و دایمی پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت(ع) است، و اکنون کم نیستند افرادی که خود در حالی که شاید کم‌توان و تنگ‌دست باشند باز به انفاق و احسان و نیکوکاری اهتمام دارند.

تصویری از میوه‌فروش دوره‌گردی که چنین اعلام کرده:
«میوه‌ی برای افراد نیازمند رایگان است».

گفتنی ست؛ این تصویر در سیزدهم دی‌ماه ۱۴۰۲ در بلوار  رودکی کرمانشاه توسط نگارنده برداشت شده است.

✍ زانا کردستانی