۱. در این مدت، با سکوتش، کنشگری معناداری کرد.
۲. با حضورش، به شایعات نادرست پایان داد.
۳. محیطی دانشگاهی را انتخاب کرد (و بعد، از اهمیت دانشگاه گفت).
۴. مجموعه‌ای از نیروهای مسلح (و انتظامی) را برگزید.
۵. سان دید (و بر سلامت جسمانی‌اش صحه گذاشت).
۶. ایستاده سخنرانی کرد (درحالی‌که فرماندهان نشسته بودند).
۷. صراحت چشمگیری به خرج داد.
۸. به‌عنوان یک ایرانی، با غم مهسا_امینی همدردی نمود.
۹. از «مظلومیت و اقتدار توأمانِ» جمهوری اسلامی و مردم ایران گفتند.
۱۰. مسئله حجاب را بخوبی تبیین کردند.
۱۱. به اهانت‌های فراوانِ نسبت به خودشان اشاره‌ای نکردند.
۱۲. مردم ایران (راضی و ناراضی، معترض و غیرمعترض) را ستود و دراقلیت‌بودگیِ آشوبگران را پدیدار کرد.
۱۳. نقش قدرت نرم و سخت «دولت‌های متخاصم» و «ضربه‌خوردگان جمهوری اسلامی» را برجسته نمود.
۱۴. علاوه بر جمهوری اسلامی، از ایده‌ی «ایران قوی و مستقل» دفاع کرد.
۱۵. گفتند «کشور خیلی مشکل دارد»، و این که از سوی دیگر «حرکت جدّی‌ای وجود دارد برای برطرف کردن این مشکلات».
۱۶. خدشه به امنیت کشور و مردم را به هیچ وجه برنتابیند و از این بابت، به دفاع از پلیس پرداختند.
۱۷. از خواص جامعه، طلبِ موضعِ صریح کرد (و البته موضع‌گیریِ بدون تحقیق را نکوهید).
۱۸. جامعه‌ی هنری و ورزشی ایران را تحسین نمود.
۱۹. جوانان و نوجوانان را از غائله‌ی آشوبگران مستثناء کردند.
۲۰. قومیت‌ها (مخصوصاً بلوچ و کرد) را ستودند.
و…

.