کتاب توسط استاد مرتضی فرهادی در حوزه دانش انسان شناسی نگاشته شده است و به نقد فرهنگی، اجتماعی، سیاسیِ جامعۀ معاصر ایرانی می پردازد و وضع آزارگونۀ توسعه نیافتگی جامعۀ ایرانی را از منظر انسان شناسی به مناظره می نشیند. همچنین مؤلف، سیاست نسخه نویسی کشورهای صنعتی را برای ملت ها و دولت های توسعه نیافتۀ آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی تحت عنوان نظریه «مکتب نوسازی» شناسایی کرده و آن را همان سیاست های استعماری برای به اسارت و بردگی گرفتن این ملت ها برمی شمرد. او در معرفی و شناسایی مکتب استعماری نوسازی، در فصول مختلف کتاب خویش و با ارائه شواهد تاریخی و سندی نشان می دهد تا چه اندازه این نسخه، خالی و تهی از معنویت و انسانیت ـ و حتی آبادی و سازندگی مورد ادعایش ـ و همچنین همراه با بی رحمی و خشونت بوده و می باشد. بدین ترتیب «صنعت بر فراز سنت» تنها راه توسعه و رشد را چه در معنای ضروری امروزین آن، یعنی برای درمان مشکلات کنونی مان (با در نظر گرفتن مفهوم توسعه به همان معنای آزاردهنده اروپایی) و چه در معنای عمیق تر و آینده نگارنۀ آن، که به پرسش گرفتن خود مفهوم توسعه و پیشرفتی است که در مدرنیته طرح زده شده است، با بازگشت و شناخت و تجربۀ دوباره سنت های تاریخی گذشتگان و خوانش این تراث، شدنی و ممکن می داند.