پرسش را تا حدودی تغییر میدهم؛ مردم ایران در قریب به دو قرن اخیر با حاکمان خود چه کردند؟!

مرور را از جناب ناصر آغاز کنید. در نهضت تنباکو مردم اُبهت شاه را شکسته و قیام کردند. شاهی که پس از نزدیک به پنجاه سال سلطنت، در ایام جشن سلطنت‌اش ترور شد و پایان حکومت را ندید.

در دوره مظفرالدین شاه، قیام مردم به انقلاب مشروطه ختم شد و مظفرالدین شاه ناچار به امضای مشروطیت شد. مدت کوتاهی بعد به مرگ طبیعی از دنیا رفت و سلطنت را ترک گفت.

پسرش محمدعلی شاه توسط مردم گیلان و اصفهان در ماجرای فتح تهران ساقط و به سفارت روس پناه برد مستمری بگیر روس‌ها شد.

احمدشاه خردسال وارث دوران ضعف قاجار، تاب و توانی برای مدیریت نداشت و بعد از کودتای انگلیسی‌ها مسیر را فهمید. مدام تقاضای خروج از ایران و رفتن به پاریس را با سفیر انگلیس مطرح می‌کند.

رضاشاه با لقب کبیر، سوم شهریور ۱۳۲۰ خودش و کشور را تقدیم اجنبی کرد، ساقط و اخراج شد. مردم جنگ‌زده که کشورشان تصرف شده بود از خوشحالی رهایی به خیابان آمدند؛ در حالیکه شهرهایشان در دست متفقین بود!

محمدرضا پهلوی، چند بار توسط مردم از کشور بیرون رانده شد؛ نخستین بار ۲۵ مرداد سال ۳۲ پس از شکست مرحله نخست کودتا بود. بار دوم نیز دی ماه ۵۷ که مردم برای همیشه اخراجش کردند.

در عالم سیاست، محبوب آمدن و محبوب ماندن از نوادر است‌. مقایسه کنید با حرکت آیت‌الله خمینی تا روزی که در قلب و جان مردم به #امام_خمینی شهرت یافت. پس از ۱۴ سال تبعید، محبوب وارد ایران شد، و در روز رحلت محبوب تر بدرقه شد. اهل تحقیق راز این محبوبیت و حمایت مردم را مطالعه کنند. من نتیجه‌گیری نمی‌کنم، اما اگر این راز محبوبیت ماندگار را مطالعه کنیم به علت قیام مردم هم‌پی خواهیم برد.

برخلاف آنچه گفته می‌شود #مردم_ایران در تاریخ و واقعیت شاه‌دوست نبوده‌اند. تک تک موارد بالا را بررسی کنید. پاسخ قابل دسترس است.

✍علیرضا زادبر