بی نشانی که غریبانه و مظلوم پرید
با همه غربت خود سنگ صبور همه بود
….
او علیخانی گمنام زمین بود اما
آسمان را به اشارات نظر ترجمه بود
…..
از خلاف آمد عادت طلبید آخر کام
تشنه می رفت ولی مست می علقمه بود
…..
وقتی از عشق حسین ابن علی جان می داد
بر لبش گاه شهادت فقط این زمزمه بود :
….
غرق خون است ملاقات ابا عبدالله
هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله