صندوق های قرض الحسنه رواج یافت و معمولا سرعت وام بالا رفت و خبری از ربا نبود اما آهسته آهسته مبالغ ناچیزی تحت عنوان کارمزد رواج یافت.

بانک ها با شعار بانکداری اسلامی پا به عرصه گذاشتند و مبلغ کارمزد ضمن بالاتر رفتن به نوعی تغییر واژه داد و از کارمزد تبدیل شد به سود بانکی ، بانک ها از بانکداری فاصله گرفته و ره بسوی بنگاه اقتصادی برداشتند.
در پرداخت وام چنان شرایط را پیچیده کردند که اقشار آسیب‌پذیر بیشترین صدمه ها را دیده و می بینند.
به هر بانکی که امروز مراجعه کنید اول معدل حساب را اصلی ترین شرط سقف وام معرفی می کنند به عبارت ساده هرچه معدل حسابت بالاتر باشد سقف مبلغ وام بالاتر می رود و بالعکس.
تازه اگر معدل حساب مناسب داشته باشید شرط بعدی داشتن ضامن کارمند یا بازاری معتبر است. با این شرط افرادی که فامیل کارمند یا بازاری آشنا ندارند از دریافت وام محروم می شوند!_ این است بانکداری اسلامی؟_ (تازه از سوی مدیران کل یا بالاتر به ادارات ابلاغ شده کارمندان فقط حق دارند ضامن بستگان درجه یک خود شوند)
حالا دو سوال مهم مطرح می شود:
۱. با توجه به شرایط اخذ وام پس چگونه بعضی ها وام های آنچنانی می گیرند؟ نگویید که سند گرو می گذارند که بعضاً کارشناسی بعضی از اسناد متاسفانه خیلی بیشتر از ارزش واقعی سند ثبت شده است.
۲. افرادی که نه ضامن کارمند دارند و نه بازاری معتبر چگونه می توانند وام دریافت نمایند؟_ راهی جز اخذ پول شرایطی برای افراد باقی نمی ماند_ و مقصر این گناه بزرگ فقط سیستم بانکداری است_
افکار عمومی منتظر تنویر اذهان خود هستند و امید است که فرماندار به عنوان عالی ترین مقام اجرایی شهرستان و رئیس شورای تأمین یا ائمه جمعه شهرستان به عنوان نماد رهبری پاسخگوی مردم باشند. زیرا اگر پول شرایطی این میان رد و بدل شود در روز قیامت اول شما عزیزان باید پاسخگو باشید.