یکی ازهم رزمانش گفت:می خواستم پیکرشوبه عقب بیارم که تیر خوردم وایشان را همون جا در شرق دجله منطقه هورالعظیم چهار راه خندق گذاشتم.

پیکر شهید بعداً همان جا پیدا شد
اونا گفتند عبدالحسین مفقودالاثره، شاید در این یکی دو ماه عملیاتی انجام شد و پیکر ایشان رو بیاریم.
از روز ۲۵/۱۲/۱۳۶۳ تا اردیبهشت ماه ۱۳۶۴ نتوانستند پیکر پدر را بیارند.
بنیاد سپاه و همرزمانش اعلام کردند که می خواهیم ایشان را تشییع نمادین کنیم.
خلاصه مراسم باشکوهی برگزار کردند؛ تابوت خالی را گُل بستند و پوتین هایش را که از قبل موجود بود در قبر خالی گذاشتند.
اما این تموم ماجرا نبود؛
در سال ۱۳۹۰ یکی از دوستان پیامکی برام فرستاد که در اون نوشته بود پیکر پدرت پیدا شده .
ما تعجب کردیم
با حاج خانم تماس گرفتم ایشان گفتند نه، اشتباه شده.
گفتم یکی از دوستانم زنگ زده و گفته آقای سردار باقرزاده از ستاد تفحص در کنفرانس خبری این موضوع را رسماً اعلام کرده.
آن ها به منزل ما اومدند.
ای کاش از قبل به ما اطلاع داده و ما رو آماده کردند بودند.
به ما گفتند مستنداتی داریم که پیکر شهید پیدا شده ؛
لباس، استخوان ها، پلاک، سربند لبیک یاخمینی، یک سکه و قرآن توجیبی که تقریباً پودر شده بود.
گفتند بذارید بیشتر بررسی کنیم.
خلاصه، پیگیری که کردند، یک هفته ای طول کشید.
من، برادرم عباس و حاج خانم آزمایش دی.ان.ای انجام دادیم و پزشکان تأیید کردند که پیکر، متعلق به پدرم است. برای تشییع جنازه پیکر شهید، دوستان از سراسر شهرها اومدند که بی سابقه بود. ما در مشهد مقدس واقعاً چنین تشییع جنازه  باشکوهی ندیده بودیم. پیکر شهید عبدالحسین برونسی در بهشت رضا(ع) دفن شد.
در سال ۱۳۸۸ از حضرت آقا چفیه ای هدیه گرفته بودیم. پیش از این که ایشان را دفن کنند، بنده به رسم یادبود آن را به شهید برونسی هدیه کردم که روی پیکرشان گذاشتند.

نقل از : مهدی برونسی_پسر شهید عبدالحسین برونسی

سالروز_شهادت_شهید_عبدالحسین_برونسی