درمیان شاهان قاجار، می توان فتحعلیشاه را شاهی بی خیالی و هوسران و نماد شکست و خواری دانست.کسی که سوگلی ها و زنان و فرزندانِ بیشمارش زبان زد عام و خاص شده بودتا جایی که زنان او رانزدیک به هزار و فرزندانش را به سیصد عدد بشمار آوردند.
دراین میان(( طوطی))یکی از زنانی که شاه دلباخته و دلشیفه او گشته بود و آن زمان که کشور درحال جنگ بود نگرانی شاه سرودن شعر برای طوطی بود و پس از آنکه طوطی دچار بیماری شد ومُرد شاه دستور داد دختران زیبای ولایت را نزد او بیاورند تا پریروی دیگری به همسری برگزیندتادلش آرام گیرد ودر نهایت ((نوش آفرین)) به ازدواج شاه درآمد و سرور همه بانوان حرمسرا گشت.
و دراین میان شاه در هوسرانی و خوشگذرانی خود بود و کشورهای استعماری و امپراطوری روسیه، بریتانیا وفرانسه بر سرغارت ایران به دنبال رقابت.
شاهِ بی خبر از احوال جهان و گهگاهی که از اندرونی خارج می شد بعدآنکه تهدید و هجوم دشمنان رامی دید یابه دامان روسیه می افتاد و یادست برگریبان فرانسه و دولت بریتانیا می انداخت و اگر نبود دلاور مردهای مردان غیور و میهن پرستی چون عباس میرزا چه بسا خاک و ناموس وطن تماما به تاراج می رفت و نه تنها عهدنامه خفت بارترکمنچای و گلستان بلکه سراسر ایران زیر چکمه های اجنبی می رفت.
شاید اگرشاهان قاجار تتها به فکرخوشگذرانی خود نبودند و به جای تکیه برملت،دست به دامان دشمن نمی شدند به سوی مردم دست دراز می کردند عهدنامه ننگین و خفت بار بر کشور ما تحمیل نمی شد و خاک سرزمین سترگمان به یغما نمی رفت.
آری توانایی و قدرت ملت ها بستگی به روحیه و قدرت حاکمان آن جامعه دارد و هرگاه ملتی قدرت درونی را فراموش کرد و به قدرت های بیرونی توجه کرد، مجبور و محکوم به شکست خواهد شد