شامگاه ۲۸ صفر است؛ همان غم‌انگیز روزی در تاریخ اسلام که با حزن و اندوه گره خورد و آسمان و زمین را در حسرت رحلت پیام‌آور مهر و مهربانی حضرت محمدمصطفی(ص) وانهاد و ماتمی بی‌پایان بر جان روزگاران، به ودیعه نهاد.

این روز نه تنها سالروز شهادت جانسوز بزرگ‌ترین اسوه اخلاق، رسول عشق و هدایت انسان‌ها از ضلالت و گمراهی است بلکه در دل خود تداعی‌گر شهادت مظلومانه سبط اکبرش، امام حسن مجتبی(ع) نیز هست؛ از همین روست که اندوه و غم این روز سنگینی و حزن بی‌پایانی را با خود یدک می‌کشد.
شهادت خاتم الانبیاء(ص) مدینه را به گنبد خضرا پیوند می‌دهد و شهادت حسن(ع) بقیع را به اعتباری دوباره می‌رساند تا بقیع صدفی باشد بر پیکر صد چاک شده‌اش از زهر کین ….

همان پیامبری که فرمود: «به کسی که در حقّ تو بدی کرده است، خوبی کن.»
و امام حسنی(ع) که به رهروانش فرمود: «کسى که در دلش هوایى جز خشنودى (خدا) خطور نکند، من ضمانت مى کنم که خداوند دعایش را مستجاب کند.»
و چه غریبانه است شهادت حسن بن علی(ع)؛ که با زهر جفا از دستان همسرش رقم خورد و چه غریبانه‌تر که بقیع بی‌هیچ مرقد و بارگاهی مأمن گوهر وجود اوست؛ کاش برسد روزی که بجای خاک سرد بقیع، گرمی دستان زائران حسنی بر شبکه‌های ضریحش نقش بندد و التیامی بر این همه مظلومیتی باشد که بر کریم آل طه رفته است…

براستی که ۲۸ صفر، غمبارترین روز ماه صفر است چرا که اگر حسین(ع) عاشورا داشت و کربلا و بین‌الحرمین و اربعین و زائرانی بی‌شمار؛ حسن(ع)؛ غربت دارد و تنهایی و خاک سرد بقیع ….

پروردگارا
در این روز از تو می‌خواهیم یاری‌مان کنی تا خشت به خشت حرم حسن فاطمه(س) را با تمام قلبمان از عشق بنا کنیم تا برای کریم اهل‌بیت(ع) صحن و سرایی از مِهر و ارادت شیعیان بنا شود و پناهی باشد برای التیام دل‌های بی‌قرار حسنی ما…

سالروز شهادت جانسوز پیامبر اکرم(ص) و کریم اهل‌بیت امام حسن مجتبی(ع) تسلیت باد.