در عصر اطلاعات، رسانه‌ها به یکی از اصلی‌ترین ابزارهای اعمال قدرت نرم و مدیریت افکار عمومی تبدیل شده‌اند. در این میان، مدیرانی که بر سواد رسانه‌ای اشراف ندارند، نه تنها از این ظرفیت کلیدی برای پیشبرد اهداف سازمانی و حکمرانی بهره‌برداری مناسبی نمی‌کنند، بلکه با تصمیم‌گیری‌های غیرحرفه‌ای، به ساختار مدیریتی و ارکان حکمرانی نیز آسیب وارد می‌کنند.

سواد رسانه‌ای به معنای توانایی تحلیل و ارزیابی پیام‌های رسانه‌ای، شناخت منابع معتبر و استفاده هوشمندانه از ابزارهای ارتباطی است. مدیری که از این مهارت بی‌بهره باشد، قادر نخواهد بود تحولات رسانه‌ای و تأثیر آن بر افکار عمومی را به درستی درک کند. این ناتوانی می‌تواند به شکل‌گیری سیاست‌گذاری‌های نادرست و حتی بحران‌های اجتماعی منجر شود.

در حکمرانی مدرن، رسانه‌ها ابزاری برای تقویت ارتباط بین حاکمیت و مردم به شمار می‌روند. ضعف سواد رسانه‌ای در مدیران، اغلب به عدم شفافیت، پیام‌رسانی ناقص و گاه متناقض ختم می‌شود. این مسائل می‌تواند منجر به کاهش اعتماد عمومی به نهادهای حکومتی و مدیران ارشد گردد، زیرا مردم به دنبال صداقت، شفافیت و توانایی در مدیریت پیام‌ها هستند.

از سویی دیگر؛ ناآگاهی از اصول مدیریت بحران‌های رسانه‌ای، چالشی جدی برای مدیرانی است که باید در شرایط حساس تصمیم‌گیری کنند. بحران‌های رسانه‌ای، به‌ویژه در دوران شبکه‌های اجتماعی، سرعت انتشار و شدت تأثیرگذاری بالایی دارند. مدیری که فاقد دانش کافی در این زمینه باشد، با واکنش‌های دیرهنگام یا نادرست، به جای حل بحران، آن را تشدید می‌کند و این امر می‌تواند تبعات بلندمدت برای ساختارهای حکومتی و سازمانی به همراه داشته باشد.

همچنین، نبود اشراف به قواعد و پویایی‌های فضای رسانه‌ای، موجب می‌شود مدیران در برابر شایعات، اطلاعات نادرست و عملیات روانی آسیب‌پذیر باشند. این ضعف می‌تواند باعث اتخاذ تصمیم‌هایی شود که نه‌تنها در راستای منافع عمومی نیست، بلکه به کاهش کارآمدی حکمرانی و تضعیف اقتدار مدیران منجر می شود.

تقویت سواد رسانه‌ای مدیران یک ضرورت انکارناپذیر است که می‌تواند از طریق آموزش‌های مستمر، مشاوره با متخصصان حوزه رسانه و ایجاد نظام‌های نظارتی و ارزیابی حرفه‌ای تحقق یابد. در دنیایی که رسانه‌ها ابزار اصلی شکل‌دهی به ذهنیت‌ها و اعتماد عمومی هستند، بی‌توجهی به این حوزه، هزینه‌های سنگینی برای نظام مدیریتی و حکمرانی در پی خواهد داشت.